Nowa Zelandia

Stolica: Wellington

Waluta: dolar nowozelandzki (NZD)

Języki urzędowe: angielski, maoryski

PRZEPISY WJAZDOWE. Obywatele RP przyjeżdżający na okres nie dłuższy niż 3 miesiące korzystają z ruchu bezwizowego, który obejmuje następujące kategorie przyjazdów: a) pobyt turys­tycz­ny, wizyta u rodziny i znajomych, b) nauka (jeden kurs trwający do trzech miesięcy), c) pobyt w związku z prowadzoną działal­nością gospodarczą, d) niezarobkowe uczestnictwo w impre­zach sportowych lub kulturalnych, e) przyjazd w celu leczenia (udokumentowany opłaceniem świadczenia medycz­nego). Ruch bezwizowy nie dotyczy przyjazdów w celu podjęcia pracy, studiów wyższych i na pobyt stały.

Warunki, których spełnienie uprawnia do przekroczenia granicy: 1) paszport, którego ważność jest przynajmniej o 3 miesiące dłuższa od daty planowanego opuszczenia Nowej Zelandii: 2) dobre zdrowie oraz nieposzlakowana opinia; 3) dokumenty potwier­dzające deklarowany charakter pobytu i zamiar opusz­czenia kraju w odpowiednim terminie (wystawiony poza Nową Zelandią potwierdzony otwarty bilet lotniczy do kraju, do którego posiada się prawo wjazdu, bądź pismo linii lotniczej lub biura podróży stwierdzające, że podróż została zarezerwowana i opła­co­na, albo pisemne zobowiązanie sponsora nowozelandzkiego, iż pokryje on koszt biletu powrotnego); 4) środki finansowe na zaplanowany okres pobytu, tj. 1000 NZD na osobę na każdy miesiąc lub 400 NZD na osobę na miesiąc, jeżeli zostały opłacone koszty pobytu (udokumentowane np. potwierdzeniem wniesienia opłaty za hotel lub wykupieniem voucherów hotelowych). Do udokumentowania posiadanie środków finansowych służą: gotówka, czeki podróżne, czeki bankowe (bank drafts) lub karty kredytowe uznanych firm z kredytem na wymienione kwoty. Na podstawie oceny, czy podróżny spełnia kryteria, urzędnik imigracyjny wstawia do paszportu pieczęć określającą termin opuszczenia Nowej Zelandii. Szczegółowe informacje wjaz­do­we: www.immigration.govt.nz.

Terytoria stowarzyszone: nie ma obowiązku wizowego dla obywateli RP udających się na okres do 31 dni na Wyspy Cooka, Niue i Tokelau. Należy mieć ważny paszport i powrotny bilet lotniczy. Pobyt można przedłużyć do 6 miesięcy (opłaty z tego tytułu nie przekraczają 120 NZD).

PRZEPISY CELNE. Nie ma ograniczeń przy wwozie, wymianie i wywozie środków płatniczych, jednak przy wwożeniu lub wy­wożeniu gotówki o wartości przekraczającej 10 tys. NZD należy wypełnić formularz Border Cash Report. Obowiązuje bez­względny zakaz wwożenia artykułów spożywczych, owoców, roślin, nasion, kwiatów itp. Zezwala się na przywóz produktów spożywczych fabrycznie zapakowanych, zawierających na opa­kowaniu szczegółową informację w języku angielskim o skład­zie i nazwę kraju pochodzenia. Produkty te należy bezwzględnie wpisać do deklaracji celnej i na polecenie celnika okazać do skontrolowania. Wszystkie bagaże są prze­świetlane – ujawnienie produktu nie zgłoszonego w deklaracji celnej powoduje auto­ma­tyczne ukaranie podróżnego mandatem w wysokości minimum 200 NZD. Osoba, która ukończyła 18 lat, może wwieźć 200 szt. papierosów lub 250 g tytoniu albo 50 cygar, 4,5 l wina lub piwa oraz 3 butelki alkoholu o pojemności do 1125 ml. Turyści mogą zrobić zakupy w strefie wolnocłowej lotniska przed kontrolą paszportową. Podróżny jest uprawniony do wwozu bez opłat celnych (poza rzeczami osobistymi) przedmiotów przezna­czo­nych na własny użytek i prezentów o łącznej wartości do 700 NZD. Nie ma możliwości uzyskania zwrotu podatku GST (VAT) pobie­ranego przy zakupach towarów i usług (wynosi on 12,5%). Niektóre sklepy oferują zwolnienie z podatku GST, gdy nabywca zleca wysłanie produktu na adres zagraniczny.

PRZEPISY PRAWNE. Wwóz i wywóz wszelkiego rodzaju narko­tyków oraz obrót nimi są zabronione i podlegają surowej karze.

MELDUNEK. Nie ma obowiązku meldunkowego.

UBEZPIECZENIE. Koszty leczenia poszkodowanych w wy­pad­kach drogowych nie są objęte ubezpieczeniem komunikacyjnym, lecz pokrywa je instytucja ACC (Accident Compensation Committee), należąca do powszechnego systemu ubezpieczeń zdrowotnych. Stawia to w niekorzystnej sytuacji cudzoziemców nie mających miejscowego ubezpieczenia. Pierwsza pomoc po­wy­padkowa jest udzielana bezpłatnie. Koszty dalszego leczenia pokrywa cudzoziemiec. Z tego względu zdecydowanie zaleca się wykupienie odpowiedniej polisy ubezpieczenia zdrowotnego. Ubezpieczenia komunikacyjne obejmują wyłącznie pojazd. Powypadkowe koszty naprawy samochodu prowadzonego przez turystę za zgodą jego właściciela pokrywane są z polisy ubez­pieczeniowej (dotyczy to m.in. samochodów z wypożyczalni). Jeżeli prowadzący pojazd był w stanie nietrzeźwym, ponosi wszystkie koszty związane z wypadkiem.

SZCZEPIENIA, SŁUŻBA ZDROWIA. Podróżnych nie obowiązują szczepienia ochronne. Na terenie kraju nie występują szczególne zagrożenia sanitarno-epidemiologiczne. Opieka medyczna jest powszechnie dostępna; w większych miastach niektóre kliniki czynne są całą dobę. Ceny podstawowych porad lekarskich: internista 50–100 NZD, specjalista 80–200 NZD (należy mieć skierowanie od internisty – poza chirurgią), dentysta 50–200 NZD. Opłata w szpitalach publicznych wynosi od 350 NZD za dobę (bez kosztów leczenia, zabiegów, operacji itp.).

INFORMACJE DLA KIEROWCÓW. Wymagane jest między­naro­dowe prawo jazdy. Ruch drogowy jest lewostronny. Niektóre przepisy o ruchu drogowym odbiegają od obowiązujących w Polsce.

PODRÓŻOWANIE PO KRAJU. Nie ma ograniczeń. Dobrze rozwinięta jest sieć hoteli, moteli, tanich noclegowni dla turystów (tzw. Backpakers) oraz kwater prywatnych. Korzystanie z komunikacji autobusowej, kolejowej, promowej oraz miejskich środków transportu nie stwarza zagrożeń. Rozbudowana jest sieć połączeń lotniczych między większymi i średnimi miastami.

BEZPIECZEŃSTWO. Sytuacja wewnętrzna nie stwarza zagrożeń dla turystów.

PRZYDATNE INFORMACJE:

• Urzędy i banki czynne są od poniedziałku do piątku w godz. 9.30–16.30. W okresie od 24 grudnia do 3 stycznia większość urzędów jest zamknięta dla interesantów.

• Kraj jest położony w strefie sejsmicznej.

• Nad Nową Zelandią znajduje się dziura ozonowa, co sprawia, że oddziaływanie promieni słonecznych jest bardziej intensywne (o 40%) niż w Europie. Zaleca się stosowanie odpowiednich środków do ochrony przed ich działaniem.